XXI spotkanie młodych nad Lednicą pod hasłem „Idź i kochaj” zgromadziło ok. 80 tysięcy młodych ludzi nie tylko z naszego kraju. Nie mogło tam zabraknąć nas – Pijarek. Razem z młodzieżą z parafii bł. Karoliny w Rzeszowie udały się dwie nasze siostry: Asia i Monika. Wyjechały one już w nocy z czwartku na piątek. Zanim udały się na Pola Lednickie z całą grupą dobrze wykorzystały czas na integrację oraz kulturę. Zwiedziły Gniezno, Ostrów Lednicki oraz Kórnik. Wczesnym rankiem w sobotę cała grupa wyruszyła już na pola, aby uczestniczyć w spotkaniu młodych. Nasze siostry aktywnie włączyły się w cały program ale także posługiwały w rozmowie z młodymi w centrum powołaniowym.

Dziś razem ze wszystkimi, którzy tam byli oraz łączyli się duchowo wołamy: „IDŹ I KOCHAJ”.

 

Rekolekcje "Jesteś blisko?" u Sióstr Pijarek rozpoczęłam modlitwą w kaplicy wspólnie ze wszystkimi (bo na kolację się spóźniłam :D). Pijarki mają ten wspaniały zwyczaj dawania na początku człowiekowi jakiegoś słowa skierowanego tylko do niego. W tym roku był to specjalny list, każda z nas wzięła swój z ołtarza, w podpisanej imiennie kopercie. Słowa skierowane do mnie trafiały w samo sedno, i jednocześnie były jednymi z najpiękniejszych, jakie ktoś do mnie powiedział. To była dla mnie szczególna modlitwa...

 

Dzień następny był pełen zajęć, ale i pełen spokoju i czasu na modlitwę. W ciekawy sposób czytałyśmy pewien fragment Ewangelii, dzięki czemu wysączyłyśmy z niego samo sedno, które okazało się bardzo budujące:) Ten sposób czytania uświadomił ciekawą rzecz- że Biblia jest jak puzzle- wszystko się idealnie składa :) Adoracja, która była potem, była spokojna, dawała szansę na rozmowę i bycie blisko z Tym, który nas do Siebie zaprosił. 

Warsztaty fotograficzne okazały się interesujące (ku mojemu zaskoczeniu). Polegały na praktycznych wskazówkach Siostry Asi oraz na naszych jakże praktycznych próbach :) efekty były świetne, czego skutkiem są nowe zdjęcia profilowe wszystkich uczestniczek rekolekcji :D A także, zrobione potem na plantach (i w kuchni :)) śliczne zdjęcia w technice makro. Wykonałyśmy je na spacerze po mszy u krakowskich Kapucynów. Potem Siostry zrobiły nam niespodziewaną... niespodziankę, nie zdradzę jaką (ale było pysznie!) Tego dnia po powrocie mogłyśmy już tylko spać. ew. zostało nam trochę sił na koronkę ułożoną przez św. Józefa Kalasancjusza :) 

Niedzielę, jak Pan Bóg przykazał, rozpoczęłyśmy mszą oraz śniadaniem, jak zwykle pysznym. Dostałyśmy za nasze zdjęcia przeurocze nagrody, porozmawiałyśmy razem, o tym, co nam się podobało, żeby "być bliżej" :) Na przystanek wyruszyłyśmy wszystkie razem, z Siostrami, gdzie pożegnałyśmy się. 

Wspominam te rekolekcje, jako dobrze zainwestowany czas. W końcu Pan Bóg obraca tym, to co Mu dajemy. Jeśli zastanawiasz się jeszcze czy przyjechać- nie zastanawiaj się- sprawdź sama! Ja sprawdzam już po raz trzeci i... to się sprawdza :)

Czego potrzebuje dzisiejszy człowiek? Jest inny od tego, który żył tysiąc, dwa, cztery tysiące lat temu? A może jest coś, co łączy mnie z moimi przodkami? Może jest coś, co łączy mnie z wszystkimi ludźmi? Odnalezienie odpowiedzi na te pytania zdają się przerastać moje małe możliwości. Wielu filozofów, socjologów, teologów głowiło i głowi się nad tymi zagadnieniami, często dochodząc do różnych, nie zawsze zgodnych, wniosków.

Jednak trud poszukiwań nie zwalnia mnie z odpowiedzialności za moje życie, a więc i z wysiłku poszukiwania odpowiedzi takiej, jaką jestem w stanie znaleźć.

Uczniowie, którzy towarzyszą Jezusowi w ostatnich chwilach przed wstąpieniem do nieba pytają Go o przywrócenie izraelskiego królestwa. Pragną przywrócenia świetności swemu narodowi oraz odzyskania wolności w znaczeniu politycznym. Swoje pragnienia zamykają do sfery doczesnej, jakby nie rozumiejąc do końca sensu i znaczenia misji Jezusa. Dlatego św. Paweł tak bardzo stara się uświadomić młodym wspólnotom chrześcijańskim jej prawdziwą wartość. Chce, by wiedzieli „czym jest nadzieja waszego powołania, czym bogactwo chwały Jego dziedzictwa wśród świętych i czym przeogromna Jego moc względem nas wierzących” (Ef 1, 18 – 19).

Jezus, który wstępuje do nieba, aby zasiąść na tronie chwały, Jezus, który jest Królem i Panem, któremu Ojciec wszystko złożył pod Jego stopy, ten sam Jezus jest z nami jednym Ciałem, jest Głową Kościoła, który tworzymy. A gdzie Głowa, tam i Ciało. Wobec tego chwała Jezusa jest też naszą chwałą, Jego wywyższenie jest naszym wywyższeniem – to jest cel ludzkiego życia i najgłębsze pragnienie każdego z ludzi wszystkich czasów – niekończące się szczęście.

To, czego Bóg dokonał w Jezusie i przez Jezusa („na podstawie działania Jego potęgi i siły. Wykazał On je, gdy wskrzesił Go z martwych i posadził po swojej prawicy na wyżynach niebieskich” (Ef 1, 20) jest potwierdzeniem nie tylko Jego potęgi, ale też miłości do nas oraz tego, że pragnie dzielić się z nami samym sobą, na wieki.

Wierzę, że najgłębszym pragnieniem ludzkiego serca jest Bóg; wierzę, że On może i pragnie dać mi szczęście na wieki. Ta wiara podkopuje we mnie jednocześnie zmartwienia i każdą troskę o moją doczesność i pomaga zapomnieć o sobie, zostawić siebie w dłoniach Boga, stając się jednocześnie Jego głosem, Jego dłońmi, Jego nogami w służbie drugiemu człowiekowi, bo On jest ze mną przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.

Czytania liturgiczne z kolejnych dni okresu wielkanocnego przygotowują nas na przyjęcie szczególnego daru – daru Ducha Świętego, często nazywanego Parakletem. Słowo Parakletoznacza Pocieszyciela, Orędownika, Obrońcę. Ewangelista Jan nazywa Go również Duchem Prawdy, który ma za zadanie pouczać wiernych i przypominać im wszystko, co Jezus powiedział i zrobił.

Czas oczekiwania na dar Ducha dla pierwszych chrześcijan nie był łatwy. Był bowiem okresem prześladowań, które jednak nie tylko nie doprowadziły do złamania  wiary, ale przeciwnie, spowodowały niesamowity rozwój wspólnot chrześcijańskich. Czytanie z Dziejów Apostolskim mówi, że mieszkańcy Samarii stali się wyznawcami Jezusa, bo przekonało ich świadectwo Filipa, który… uciekał z Jerozolimy z obawy przed prześladowaniami.

Jako wspólnota Kościoła czekamy kolejny raz na dar Ducha Świętego. Prosimy Jezusa o to, by wylał na nas swego Ducha, Ducha Prawdy, Miłości i Pocieszenia. Niektórzy pewnie czynią to ze względu na okres liturgiczny, jaki przeżywamy. Wielu jednak doświadcza czasu próby, przeciwności a może nawet prześladowań. Potrzebujemy umocnienia, pocieszenia i podtrzymania.

Pamiętajmy, że przychodzi ono do nas często poprzez wspominanie dzieł, jakich Bóg w nas i dla nas dokonał. Pozwólmy Duchowi Świętemu, by prowadził nasze myśli i pomagał rozpamiętywać wielkie dzieła Boże. Będzie to pożytkiem dla nas, a może także stanie się świadectwem dla innych.

Przyjdźcie i słuchajcie mnie wszyscy, którzy boicie się Boga, opowiem, co uczynił mej duszy (Ps 66).